Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

ΠΕΡΝΩ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΚΑΛΑ...

Η ζωη τελικα ειναι πολυ απροβλεπτη. Ειμαι πολυ καλα, ανακαλυψα οτι οντως η ιστορια ηταν απο την αρχη ενα κακογουστο αστειο. Δεν αξιζε τιποτα... Ποσο μαλλον δακρυ και πονο... Νιωθω λες και εφυγε ενα βαρος απο πανω μου... Ολα μου πανε δεξια απο τη μερα που εφυγε απο τη ζωη μου... Καλυτερη αποδοση στη δουλεια, νεες γνωριμιες... Βγαινω σχεδον καθε βραδυ και για δες δεν εχω να δωσω λογαριασμο σε κανεναν. Ειχα ξεχασει ποσο τελεια περνας...ακομη και μονος σου! Πηγα Πηλιο την προηγουμενη βδομαδα με φιλους και τον αλλο μηνα παω Βουδαπεστη... Ετσι για το γαμωτο! Μετα τα τελευταια γεγονοτα τον μισησα ειλικρινα. Αλλωστε αυτο ηθελε. Το καταφερε λοιπον. Με πουλησε με ολη την εννοια της λεξης. Δεν με νοιαζει τι κανει, αν με σκεφτεται ,ή οχι. Να ειναι καλα και απο μακρια. Δεν θελω καμμια επαφη μαζι του. Εγω για μενα και δεν θελω αλλον κανεναν.. Ειχα ξεχασει πως ειναι να φλερταρεις... Ημουν το παραδουλακι του κυριου -ο θεος να τον κανει- Γιαννη... Ε Λ Ε Ο Σ Εχω κι εγω ζωη...

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2008

Ο ΙΟΥΔΑΣ ΦΙΛΟΥΣΕ ΥΠΕΡΟΧΑ...

Περασε περιπου μια βδομαδα, ειχα πει οτι δεν προκειται να ασχοληθω ξανα με τον ακατανομαστο κι ομως ασχοληθηκα χτες. Εμαθα ποσο κοστισα στην μανα του... 4500 ευρω και νεο αυτοκινητο δηλαδη περιπου 20000 οχι δεν ειναι ζσχημα για 1η φορα. Νιωθω ντροπη που βρισκομουν στο πλευρο του. Νε πουλησε κανονικοτατα.... Καλη η ταριφα του χωρισμου δεν λεω ομως υποτιθεται οτι αγαπας! Τελικα ολα αγοραζονται σε αυτον τον κοσμο... Ακομη και τα αισθηματα. Νομιζω οτι δεν εχω αντοχες να ασχοληθω με αυτο το θεμα, αλλωστε ο Γιαννακης φροντισε να σηκωσει το χερακι του πανω μου την Δευτερα το βραδυ και παραλιγο να με ριξει απο τις σκαλες. Τα κανει σε μενα γιατι τον παιρνει.... Στην Κρουελα δεν μπορει να τα κανει τον κραταει απο τα α....δια. Λυπαμαι πολυ για τον χρονο που εχασα. Πρεπει να προχωρησω. Την αλλη βδομαδα παω Πηλιο με τους φιλους μου. Θα φροντισω να περασω οσο πιο τελεια γινεται και να αφησω πισω πραγματα που με φθειρουν και μου κανουν κακο.
Νεα μετα την εκδρομη....

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2008

ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΩ...

Ειναι στιγμες που θελω να χαθω, να πεταξω... Κι ειναι ωραια να πετας! Αυτο θελω να κανω αυτη τη στιγμη, να χαθω. Να χαθω να μην νιωθω την αδικια και την κακια του κοσμου να με αγγιζει. Χτες ειδα τον Γιαννη, ειναι η τελευταια - οπως φαινεται- φορα που αναφερομαι σε αυτο το το ατομο πρεπει να προχωρησω, να ξεχασω... Εμαθα επιτελους ολη την αληθεια. Συγκεκριμμενα ακουσα αυτα που περιμενα να ακουσω. Οπως το ειχα φανταστει...Τον εκβιασε η μανα του να με χωρισει επειδη με μισει. Του ειπε οτι αν συνεχισει να ειναι μαζι μου θα τον αποκληρωσει και θα τον καταστρεψει. Ξερω ακουγεται γελοιο, σαν να βγηκε απο παλια ελληνικη ταινια, κι ομως αυτη ειναι η αληθεια. Κι εγω τι κανω; Δεν εχω και πολλες επιλογες, ισως καμμια. Απο την μια νιωθω καλα που επιτελους παραδεχτηκε την αληθεια, απο την αλλη ομως νιωθω ενα μεγαλο κενο κι εναν κομπο στο στομαχι... Κι ενα μεγαλο ΓΙΑΤΙ εμφανιζεται συνεχως μπροστα στα ματια μου.
Το καλοκαιρι που μας περασε μου προτειναν μια δουλεια στην Αθηνα, πολυ καλη ευκαιρια, αρνηθηκα αμεσως ομως γιατι ηταν στην μεση ο Γιαννης. Δεν ηθελα να τον αφησω και να φυγω. Αυτο δεν το εμαθε ποτε, δεν ηθελα να νιωθει υπευθυνος για αυτη μου την αποφαση. Περασε καιρος και πριν λιγες μερες μου κανανε ξανα την ιδια προταση. Αυτη τη φορα μεσα στην απελπισια μου δεχτηκα. Ηταν η μονη διεξοδος. Μετα τα χθεσινα γεγονοτα ομως δεν προκειται να το κανω. Θα μεινω εδω, θα μεινω διπλα του. Ξερω ειναι παραλογο, ομως αυτη η γυναικα θα τον καταστρεψει. Αυτο θελει, να τον εχει ρομποτ. Να του υπαγορευει ακομη και να αναπνευσει. Ειλικρινα δεν πιστευα οτι υπαρχουν τετοιες μαναδες στις μερες μας. Δεν μου χει ξανατυχει κατι τετοιο και δεν ξερω πως να αντιδρασω. Τι να κανω.... Δειχνω σε ολους οτι ειμαι καλα. Ξεγελω λοιπον τον καθενα πως καημο δεν εχω κανενα. Ποσο τον αγαπαω αραγε... Αυτος ο ανθρωπος με κανει και σκεφτομαι τρελα. Ουτε εγω δεν ξερω που μπορω να φτασω για κεινον. Δεν ζει ... Κακο στον εαυτο του κανει. Που ειναι ο παλιος Γιαννης που ηξερα; Που κρυφτηκε; Τοτε ηταν πραγματικα καλα. Κοιτουσα χτες φωτογραφιες μας απο εκεινον τον καιρο που ολα ηταν τελεια. Θεε μου, ποσο καλα φαινοταν. Χαμογελουσε κι ελαμπε ολοκληρος. Ηταν τοσο ερωτευμενος μαζι μου... Δεν γινεται να εχουν αλλαξει τα αισθηματα του για μενα τοσο απλα. Λεει οτι ηθελε να χωρισουμε απο τον Νοεμβριο, ομως μου εκανε προταση γαμου τον Δεκεμβριο... Πως γινεται; Εκεινος εκανε τις επιλογες του... Ευχομαι ειλικρινα να μην του βγει σε κακο. Δεν θελω να το δω αυτο. Δεν θα το αντεξω... Τωρα δεν μπορει να το καταλαβει. Δεν ξερει πως ειναι να ζεις. Ετσι τον μαθανε! Δεν μπορει να ανοιξει τα φτερα του και να πεταξει. Νομιζει οτι θα πεσει και θα τσακιστει. Η αυλαια κλεινει λοιπον εδω. Ειμαι καλα, τον ξεπερνω, τον ξεχασα. Θα τον ξεπερασω....