ειμαι χαλια ....

Σαν ατομο ειμαι πολυ νορμαλ. Η ζωη μου κυλλαει ευχαριστα. Εδω και λιγο καιρο ειμαι σε μια σχεση κι ολα πανε πολυ καλα... Ο Γιαννης, με σεβεται , με αγαπαει -ετσι δειχνει- κι ομως κατι λειπει... Ισως ειναι ανασφαλεια... Ισως δεν μπορω να πιστεψω οτι επιτελους βρηκα καποιον να με νοιαζεται τοσο πολυ... Ισως... Ισως... ΙΣΩΣ.... Εγω φταιω το ξερω αλλα δεν εχω συνηθισει ετσι, παντα ο εκαστοτε γκομενος ηθελε διαφορετικα πραγματα απο μενα, παντα εφταιγα εγω σε ολα, ποτε δεν ζητουσε συγνωμη, παντα ημουν στην αφανεια...Κι αν ανοιγα το στομα μου για κατι αλλο εκτος απ το να χασμουρηθω εκεινος μου το εκλεινε μια κι εξω.Κ ι υστερα εξαφανιζοταν για κανα 3ημερο και μετεπειτα γυριζε χωρις δικαιολογια...Κι εγω δεν μπορουσα να πω και τιποτα αφου ειχα επιλεξει απο την αρχη να παραστησω την ανετη και τωρα ειχα παγιδευτει στην εικονα...Ε Λ Ε Ο Σ

Και ξαφνικα ηρθε εκεινος και ολα αλλαξαν
Νιωθω επιτελους οτι ειμαι σημαντικη, οτι καποιος ειναι κοντα μου ,αληθινα διπλα μου, με σεβεται, με ακουει. Κι ομως μετα απο ολα αυτα που εζησα στο παρελθον τωρα φοβαμαι να δεθω... Φοβαμαι στο τελος να μην αποδειχτει το αντιθετο απ οτι δειχνει και κανω ελευθερη πτωση απο 5.000 μετρα χωρις αλεξιπτωτο.

Β Ο Η Θ Ε Ι Α .....................................
Τ ι κανω;;;;
Δημητρα -εγω- χαλαρωσε!!!