ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ.....

Εχει περασει σχεδον ενας μηνας απο τη μερα που γυρισα σπιτι. Δεν ξερω πως να νιωσω, παντως ειμαι καλα. Εχω αρχισει σιγα-σιγα και μπαινω στη ρουτινα της ζωης μου. Δουλευω, βγαινω με φιλους, ξενυχταω, γελαω με χαζα ανεκδοτα... Κι η ζωη κυλλαει αργα! Ειδα τον Γιαννη χτες, μετα απο αρκετες μερες, ενιωσα περιεργα. Πλεον δεν τον σκεφτομαι συχνα, προσπαθω να κανω πραγματα για να ξεφευγω. Πεταξα οτι μου θυμιζε εκεινον, εκλεισα σε ενα κουτι φωτογραφιες και αναμνησεις, γυρισα σελιδα στη ζωη μου. Ακομη και μονη περναω καλα... Δεν προκειται να κανω κατι για πολυ καιρο απο τωρα. Σιγα-σιγα αλλαζω ζωη και παραστασεις. Τον Μαρτιο αλλαζω και δουλεια.Γυρναω πισω στις παλιες μου συνηθειες. Ειχα ζωη και πριν απο κεινον αλλωστε. Δεν περιμενα ποτε να φτασω στο σημειο να λεω οτι ο Γιαννης για μενα ειναι μια καλη αναμνηση. Του εδωσα ολα του τα πραγματα. Καθησα και τα μαζεψα σε μια κουτα και του τα πηγα χτες. Ετσι εκλεισα αυτη την ιστορια.... Ειμαι μπερδεμενη, δεν ξερω πως να αισθανθω, δεν ξερω τι να γραψω.... Εχουμε κοψει καθε επαφη. Δεν μιλαμε στο τηλεφωνο, δεν στελνουμε email, δεν εχουμε γενικα καμμια επικοινωνια. Ουτε στο μαγαζι ερχεται... Φοβαται να με δει... Με την καλη την εννοια παντα!Αλλωστε δεν εχουμε κατι να πουμε πλεον....
Χτες βγηκα με τα παιδια απο την δουλεια για ποτα. Περασα καλα, αλλα οχι τελεια! Ναι, τον ξεπερασα αλλα χρειαζομαι πολυ χρονο για να πατησω γερα στα ποδια μου και να προχωρησω. Αφου το εκανε αυτος μπορω κι εγω... Τωρα το ξερω! Χτες που τον ειδα δεν ενιωσα τιποτα παραπανω απο λυπη για εκεινον και γι αυτα που ζησαμε! Στην κουτα με τα πραγματα που του εστειλα εγραψα : ¨Το αντιο θελει κι αυτοχαρακτηρα και λυπαμαι που ανακαλυπτω μετα απο τοσο καιρο πως ουτε αυτο δεν εχεις ¨
Ακριβως αυτο νιωθω. Ο ερωτας ειναι αγωνας αντοχης κι οχι ταχυτητας. Σημασια εχει ποιος θα αντεξει παραπανω στην φθορα του χρονου κι οχι ποιος θα τρεξει να φυγει πιο γρηγορα. Αυτο ειναι δειλια κι εγω διπλα μου δεν χρειαζομαι δειλους ανθρωπους. Δεν εχω αναγκη απο κατι τετοιο. Το μονο που του ευχομαι ειναι να φροντισει να ξεκολλησει συντομα απο το φουστανι τησ μανας του, δεν του κανει καλο.

¨Ξαγρυπνησα γιατι ξερω πως ολα τελειωσαν μεταξυ μας
Δεν στενοχωριεμαι, ξερω οτι αγαπηθηκαμε αληθινα
Αν καποτε συναντηθουμε εχοντας πλεον νεες ζωες θα σου χαμογελασω
φιλικα.
Η αληθινη αγαπη ειναι αυτη που ξυπνα τη ψυχη
Αυτο μου χαρισες
Αυτο ηπλιζα να σου χαριζω για παντα ¨

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

ΕΓΩ ΓΙΑ ΜΕΝΑ....

Μολις σχολασα, η μερα κουραστικη. Φταιει βεβαια και το χθεσινο ξενυχτι. Χτες το βραδυ βγηκα και περασα τελεια.Κατι που ειχα να κανω ποοοολυ καιρο Γυρισαμε σχεδον ολα τα ξενυχταδικα της πολης και γυρισα στις 6 το πρωι. Ειλικρινα ο Γιαννης δεν περασε καθολου απο το μυαλο μου ολο το βραδυ. Ειχα τοσα πραγματα να κανω, τοσους φιλους και γνωστους να δω που εμοιαζε σαν να μην υπαρχει. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Δεν λεω ηταν πολυ καλος αλλα τελικα αποδειχτηκε οτι ηταν λιγος. Κι ειχαν δικιο οι φιλοι μου τωρα το βλεπω καθαρα.Καλα να περναει εκει που ειναι Αξιζω πολυ περισσοτερα νομιζω. Δεν θελω να τον συναντησω ουτε καν τυχαια Οσο σκεφτομαι ολα αυτα που εκανε και ειπε κι ολα οσα καταπια για κεινον με ποιανει μισος. Και το καλυτερο ολων πως φαινεται οτι ειναι δειλος Μπηκα πριν λιγο στο messenger να μιλησω με εναν φιλο μου κι ηταν μεσα και μολις με εντοπισε βγηκε αμεσως Ε Λ Ε Ο Σ

Περασαν αλλες 3 μερες σιωπης. Κι εγω τι κανω; Ζω, αναπνεω, δουλευω....Τιποτα δηλαδη. Τωρα δεν ξερω πως να νοιωσω. Εχω σταματησει να στενοχωριεμαι τοσο κι ομως το κενο μεσα μου παραμενει. Κι ο Γιαννης εκει, αδιαφορος στο τι νοιωθω, πως ειμαι, αν ζω... Ολοι λενε οτι αν με αγαπουσε πραγματικα θα ακουγε την καρδια του κι οχι τους αλλους. Εγω ομως παλι τον δικαιολογω...Γιατι αραγε; Γιατι κανω τοσο κακο στον εαυτο μου; Ενταξει εγω καποια στιγμη θα προχωρησω παρακατω, το ιδιο κι εκεινος , ομως ειναι αραγε αυτο που πραγματικα θελουμε; Ή μηπως μιλαει ο εγωισμος τωρα; Κι ολα αυτα τα ονειρα κι οι σκεψεις που καναμε τοσο καιρο; Θα χαθουν για ενα πεισμα; Εχω μαθει να ακουω την καρδια μου κι οχι τον κοσμο.... Ο Γιαννης ποτε δεν θα καταλαβει οτι η ζωη του, του ανηκει. Αν ειναι ευτυχισμενος με αυτη του την αποφαση εγω αποχωρω. Ζωη του ειναι δεν μπορω να του επιβαλλω να κανει κατι με το ζορι. Το μονο που μπορω να κανω ειναι να τον κοιταζω απο μακρια κι ευχομαι να ειναι καλυτερη η ζωη του μακρια μου για να χαιρομαι.... Να ειναι παντα καλα.

HOME SWEET HOME

Γυρισα σπιτι, αναψα τσιγαρο, εβαλα ενα cd να παιζει και να μαι παλι εδω ετοιμη να μοιραστω το φιναλε της ιστοριας. Η αυλαια λοιπον εκλεισε αδοξα χτες το απογευμα. Βρεθηκαμε για καφε. Ακομη βλεπω μπροστα μου το παγωμενο υφος του. Μιλησαμε αρκετη ωρα, εγω δηλαδη μιλουσα, εκεινος ακουγε και σχολιαζε κτητικα. Δεν με αφησε ουτε καν να τον αγγιξω. Δακρυζε που και που , ομως δυστυχως, απο νευρα και οχι απο πονο οπως εγω. Δεν αντεξα, εκλαψα, ξεφτιλληστηκα, παρακαλεσα, επεσα χαμηλα κι ομως εκεινος εκει, να με κοιταει αφ υψηλου με το παγωμενο βλεμμα του. Πως μπορεσε; Δεν ξερω πως να νιωσω... Δεν ξερω πως να φερθω...Ισως νιωθω απογοητευμενη...

Απογοητευμενη επειδη πιστεψα εναν ανθρωπο ο οποιος με πληγωσε οσο κανενας αλλος. ΠΩς φτασαμε ως εδω; Ο Γιαννης; Ο δικος μου Γιαννης; Δεν μπορει, ζω εναν εφιαλτη. Καποιος μου κανει πλακα. Ο δικος μου ο Γιαννης που αγαπησα και λατρεψα οσο τιποτε αλλο αλλαξε τηλεφωνο, αλλαξε κλειδαρια, κρυβεται στην μανα του για να μην τον βρω, πηρε αδεια απο τη δουλεια του οχι για να ηρεμησει και να σκεφτει, αλλα για να μην παω να τον βρω. Μπλοκαρε το email του για να μην μπορω να επικοινωνησω μαζι του. Τη μερα της Πρωτοχρονιας πηδηξε στη διπλανη ταρατσα σαν φυγας για να μην με δει την ωρα που χτυπουσα το κουδουνι. Ο δικος μου ο Γιαννης που ελεγε οτι δεν μπορει να ζησει χωρις εμενα, με πεταει σαν στημμρνη λεμονοκουπα. Λεει οτι βρεθηκαμε μονο και μονο επειδη με λυπαται. Καταλαβαινει τι περναω και νοιωθει οικτο. Δεν θελει να τα ξαναβρουμε. Ο Γιαννης που ελεγε μετα απο μενα το χαος τωρα μιλαει για την επομενη που θα βρεθει... Δεν μ ΄αγαπαει πια . Με ακουσε λεει επειδη ειναι καλος ανθρωπος. Τον ευχαριστω ειλικρινα που μ εκανε να καταλαβω καποια πραγματα.

Τελικα τι ειναι αγαπη; Τι αξιζει στη ζωη περισσοτερο; Οσο και να προσπαθεις, οσα και να δινεις σε καποιον, ερχεται παντα αυτη η κακια στιγμη κι αυτος φευγει χωρις εξηγησεις κ εσυ καθεσαι και κοιτας διχως να εχεις κατι να πεις. Και μετα τι; Τι κανεις; Αναβεις ενα τσιγαρο, ρουφας μια μεγαλη δοση ζωης, κ λες ¨για δες παλι απο την αρχη¨. Και τι θα γινει δηλαδη; Μια ζωη θα τρεχω να φυγω πρωτη, πριν με βαρεθουν; Δεν υπαρχει κανεις να με υιοθετησει εμενα; Και δεν λυπαμαι εμενα, εκεινον λυπαμαι. Εγω τα θελα και τα επαθα. Τουλαχιστον εχω τη συνειδηση μου καθαρη. Εγω προσπαθησα, εκανα οτι περνουσε απο το χερι μου για να τον κρατησω. Εκλαψα, φωναξα, ουρλιαξα μεσα στο πληθος. Καθησα ωρες ατελειωτες μεσα στο κρυο περιμενοντας να γυρισει, εχασα τον υπνο μου και πεντε κιλα. Αυτος τι εκανε; ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ δεν μετανοιωνω για οτι εκανα απλως εχει μεινει αυτη η πικρια. Σημερα δυο ωρες διαβαζα κι εσβηνα μηνυματα που μου ειχε στειλει. Ποσα ομορφα και μεγαλα λογια ειχε πει. Ανοητες αγαπες, ανοητα φιλια, λογια ψευτικα... Αραγε πιστευε τιποτα απο ολα αυτα ή τζαμπα χαραμιζε σαλιο και συναισθημα; Αν ειχε το 2ο δηλαδη. Αν ενοιωσε κατι για μενα. Ελπιζω τωρα που εμεινε μονος με τον εαυτο του, με τη συμπεριφορα του να μην χασει κι αυτον. Δεν ανησυχω, η μαμα του θα του βρει καποια που θα εχει προικα, γονεις μεγαλοδικηγορους και θα δουλευει στο δημοσιο - κι ας παιρνει 900 ευρω το μηνα- και θα φωναζει οτι ζει κι ας εχει κενο μεσα στη ψυχη του. Αυτος θα κανει το σωστο. Αυτο που θελει η μαμα του, αυτο που βολευει ολους. Ποτε δεν θα καταλαβει ποσο τον αγαπησα. ποσο τον λατρεψα, τι θα μπορουσα να κανω για κεινον. Δεν πειραζει... Αλλωστε ποια ειμαι εγω για να γυρισω να κοιταξω τον Γιαννη; Μια σερβιτορα των Fridays ειμαι κι αυτο θα παραμεινω. Δεν μπορω να γυρισω να τον κοιταξω, με τυφλωνει η λαμψη. Καποια στιγμη θα καταλαβει... Ευχομαι να περναει καλα οτι και να κανει στη ζωη του. Αληθεια δεν θελω να βρεθει ποτε στη θεση μου. Ειλικρινα δεν θα το αντεξει. Εγω θα σφιξω τα δοντια,θα κλαψω, θα πονεσω και ως συνηθως θα προχωρησω μπροστα. Γιατι ετσι το θελει η ζωη... Γιατι ετσι πρεπει...
Μοναξια καλημερα λοιπον,
παλι κανεις πρεμιερα στις οθονες μου...

7 ΘΑΝΑΣΙΜΕΣ ΠΕΘΕΡΕΣ...

Δεν ξερω αν σας εχει συμβει ποτε να μην σας θελει η μελλοντικη σας πεθερα... Εμενα παντως μου συνεβη τελευταια...Ειναι ειλικρινα για γελια και για κλαμματα. Νιωθω λες και πρωταγωνιστω σε ταινια του 1970 εκει που μονιμως σκοτωνονται η αξεπεραστη σκυλα Τασω Καββαδια με τις εκαστοτε νυφες της. Πολυ ε λ ε ο ς δηλαδη...Αλλα ας τα παρουμε τα πραγματα απο την αρχη...
Με τον Γιαννη μετρουσαμε 8 μηνες σχεσεις. Κοινως πολλα βραδια αγκαλιας στον καναπε, αμετρητες βολτες και ποτα, πολυ σεξ... Ειμασταν πολυ ερωτευμενοι, ενιωθα οτι επιτελους βρηκα το αλλο μου μισο αυτο που λεμε αδερφη ψυχη. Μηπως εκανα λαθος τελικα;;; Δεν ξερω ο χρονος θα δειξει. Ειμασταν τοοοοοοοοοοσο καλα που δεν μας πηρε πανω απο ενα καλοκαιρι να αποφασισουμε οτι θελουμε να ζησουμε μαζι για παντα και να προχωρησουμε σε γαμο. Πριν μια εβδομαδα μαλιστα μου εκανε και προταση γαμου.. Ολα κυλουσαν τελεια Ημουν τοσο ευτυχισμενη, τοσο γεματη. Κι ομωσ η στιγμη που θα προσγειωνομουν αποτομα απο τον 125ο οροφο ενος ουρανοξυστη δεν αργησε να ρθει. Οπως ειναι πολυ λογικο για να παντρευτουν δυο ανθρωποι πρεπει δυστυχως να γνωριστουν και οι οικογενειες τους. Γιατι ως γνωστον, στους γαμους δεν παντρευονται ζευγαρια αλλα ολοκληρες οικογενειες. Γιατι αραγε; Δυο δεν φτανουν... Ετσι λοιπον κανονισαμε συναντηση οικογενειων Χ Α Μ Ο Σ και λιγα λεω. Η μανα μου δεν αρεσε στην μανα του Γιαννη, λες και θα βρει καμμια καλυτερη για συμπεθερα αλλα τελος παντων. Βεβαια αυτο δεν το εδειξε στο τραπεζι, κι οταν φυγαμε πηρε τηλεφωνο τον γιοκα της και του ειπε τα μαντατα. Ακομη προσπαθω να ξεχασω τη στιγμη που ο Γιαννης προσπαθουσε να μου εξηγησει τι ειχε συμβει.
ΣΚΟΤΩΘΗΚΑΜΕ...
Γιατι αυτη η κυρια φροντισε να πει διαφορα για τη μητερα μου χωρις να τα σκεφτει. Την αλλη μερα το πρωι μαζεψα τα πραγματα μου κι εφυγα απο το σπιτι. Καθησα και σκεφτηκα πολυ, προσπαθησα να του τηλεφωνησω, να του εξηγησω - γιατι φροντισα να ανοιξω κι εγω το στοματακι μου- ματαιο το κινητο του ειναι κλειστο εδω και 3 μερες. Δεν ξερω τι να κανω, πως να φερθω... Πρεπει να του μιλησω. Εχω να κοιμηθω και να φαω 2 μερες. Τη βγαζω με καφεδες και τσιγαρα. Ειμαι ζομπι... Δεν μπορω να συγκεντρωθω να δουλεψω. Το μονο που κανω ειναι να τον σκεφτομαι , να προσπαθω να τον βρω περιμενοντας εξω απο το σπιτι του για ωρες. Ωρες ατελειωτες.... ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΣΗΜΑΔΙ ΟΜΩΣ ... Δεν ξερω που βρισκεται και οι φιλοι του δεν μου λενε. Το μονο που ακουω συνεχεια ειναι να του δωσω χρονο να σκεφτει. Ποσο χρονο ομως;;;Εμενα με ρωταει κανεις πως νιωθω;Αν υποφερω, αν τον σκεφτομαι...Ειμαι στο χειλος του γκρεμου. Δεν θελω να αποδεχτω πως η ιστορια μας τελειωσε αδοξα εδω και το τραγικο φιναλε το εγραψε η μανα του. ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ;;;;; Στισ 31/12 ο χρονος με βρηκε μονη μου σε ενα παγκακι στην παραλια , εκατσα εκει ως τις 5 το πρωι και σκεφτομουν ολα αυτα που εχουν συμβει. Ωραια, αν ειναι να ειμαι ετσι ολη τη χρονια καηκα.Ο λογος που γραφω ειναι γιατι δεν μπορω να τα κραταω αλλο μεσα μου, με πνιγουν. Θα ηθελα πολυ να ηταν ολα ενα κακο ονειρο, ενας εφιαλτης. Να ξυπνουσα και να ηταν διπλα μου...
Μηπως εχει δει καποιος την αγαπη μου;;;;;;;;;