Γυρισα σπιτι, αναψα τσιγαρο, εβαλα ενα cd να παιζει και να μαι παλι εδω ετοιμη να μοιραστω το φιναλε της ιστοριας. Η αυλαια λοιπον εκλεισε αδοξα χτες το απογευμα. Βρεθηκαμε για καφε. Ακομη βλεπω μπροστα μου το παγωμενο υφος του. Μιλησαμε αρκετη ωρα, εγω δηλαδη μιλουσα, εκεινος ακουγε και σχολιαζε κτητικα. Δεν με αφησε ουτε καν να τον αγγιξω. Δακρυζε που και που , ομως δυστυχως, απο νευρα και οχι απο πονο οπως εγω. Δεν αντεξα, εκλαψα, ξεφτιλληστηκα, παρακαλεσα, επεσα χαμηλα κι ομως εκεινος εκει, να με κοιταει αφ υψηλου με το παγωμενο βλεμμα του. Πως μπορεσε; Δεν ξερω πως να νιωσω... Δεν ξερω πως να φερθω...Ισως νιωθω απογοητευμενη...
Απογοητευμενη επειδη πιστεψα εναν ανθρωπο ο οποιος με πληγωσε οσο κανενας αλλος. ΠΩς φτασαμε ως εδω; Ο Γιαννης; Ο δικος μου Γιαννης; Δεν μπορει, ζω εναν εφιαλτη. Καποιος μου κανει πλακα. Ο δικος μου ο Γιαννης που αγαπησα και λατρεψα οσο τιποτε αλλο αλλαξε τηλεφωνο, αλλαξε κλειδαρια, κρυβεται στην μανα του για να μην τον βρω, πηρε αδεια απο τη δουλεια του οχι για να ηρεμησει και να σκεφτει, αλλα για να μην παω να τον βρω. Μπλοκαρε το email του για να μην μπορω να επικοινωνησω μαζι του. Τη μερα της Πρωτοχρονιας πηδηξε στη διπλανη ταρατσα σαν φυγας για να μην με δει την ωρα που χτυπουσα το κουδουνι. Ο δικος μου ο Γιαννης που ελεγε οτι δεν μπορει να ζησει χωρις εμενα, με πεταει σαν στημμρνη λεμονοκουπα. Λεει οτι βρεθηκαμε μονο και μονο επειδη με λυπαται. Καταλαβαινει τι περναω και νοιωθει οικτο. Δεν θελει να τα ξαναβρουμε. Ο Γιαννης που ελεγε μετα απο μενα το χαος τωρα μιλαει για την επομενη που θα βρεθει... Δεν μ ΄αγαπαει πια . Με ακουσε λεει επειδη ειναι καλος ανθρωπος. Τον ευχαριστω ειλικρινα που μ εκανε να καταλαβω καποια πραγματα.
Τελικα τι ειναι αγαπη; Τι αξιζει στη ζωη περισσοτερο; Οσο και να προσπαθεις, οσα και να δινεις σε καποιον, ερχεται παντα αυτη η κακια στιγμη κι αυτος φευγει χωρις εξηγησεις κ εσυ καθεσαι και κοιτας διχως να εχεις κατι να πεις. Και μετα τι; Τι κανεις; Αναβεις ενα τσιγαρο, ρουφας μια μεγαλη δοση ζωης, κ λες ¨για δες παλι απο την αρχη¨. Και τι θα γινει δηλαδη; Μια ζωη θα τρεχω να φυγω πρωτη, πριν με βαρεθουν; Δεν υπαρχει κανεις να με υιοθετησει εμενα; Και δεν λυπαμαι εμενα, εκεινον λυπαμαι. Εγω τα θελα και τα επαθα. Τουλαχιστον εχω τη συνειδηση μου καθαρη. Εγω προσπαθησα, εκανα οτι περνουσε απο το χερι μου για να τον κρατησω. Εκλαψα, φωναξα, ουρλιαξα μεσα στο πληθος. Καθησα ωρες ατελειωτες μεσα στο κρυο περιμενοντας να γυρισει, εχασα τον υπνο μου και πεντε κιλα. Αυτος τι εκανε; ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ δεν μετανοιωνω για οτι εκανα απλως εχει μεινει αυτη η πικρια. Σημερα δυο ωρες διαβαζα κι εσβηνα μηνυματα που μου ειχε στειλει. Ποσα ομορφα και μεγαλα λογια ειχε πει. Ανοητες αγαπες, ανοητα φιλια, λογια ψευτικα... Αραγε πιστευε τιποτα απο ολα αυτα ή τζαμπα χαραμιζε σαλιο και συναισθημα; Αν ειχε το 2ο δηλαδη. Αν ενοιωσε κατι για μενα. Ελπιζω τωρα που εμεινε μονος με τον εαυτο του, με τη συμπεριφορα του να μην χασει κι αυτον. Δεν ανησυχω, η μαμα του θα του βρει καποια που θα εχει προικα, γονεις μεγαλοδικηγορους και θα δουλευει στο δημοσιο - κι ας παιρνει 900 ευρω το μηνα- και θα φωναζει οτι ζει κι ας εχει κενο μεσα στη ψυχη του. Αυτος θα κανει το σωστο. Αυτο που θελει η μαμα του, αυτο που βολευει ολους. Ποτε δεν θα καταλαβει ποσο τον αγαπησα. ποσο τον λατρεψα, τι θα μπορουσα να κανω για κεινον. Δεν πειραζει... Αλλωστε ποια ειμαι εγω για να γυρισω να κοιταξω τον Γιαννη; Μια σερβιτορα των Fridays ειμαι κι αυτο θα παραμεινω. Δεν μπορω να γυρισω να τον κοιταξω, με τυφλωνει η λαμψη. Καποια στιγμη θα καταλαβει... Ευχομαι να περναει καλα οτι και να κανει στη ζωη του. Αληθεια δεν θελω να βρεθει ποτε στη θεση μου. Ειλικρινα δεν θα το αντεξει. Εγω θα σφιξω τα δοντια,θα κλαψω, θα πονεσω και ως συνηθως θα προχωρησω μπροστα. Γιατι ετσι το θελει η ζωη... Γιατι ετσι πρεπει...
Μοναξια καλημερα λοιπον,
παλι κανεις πρεμιερα στις οθονες μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου