Περασαν αλλες 3 μερες σιωπης. Κι εγω τι κανω; Ζω, αναπνεω, δουλευω....Τιποτα δηλαδη. Τωρα δεν ξερω πως να νοιωσω. Εχω σταματησει να στενοχωριεμαι τοσο κι ομως το κενο μεσα μου παραμενει. Κι ο Γιαννης εκει, αδιαφορος στο τι νοιωθω, πως ειμαι, αν ζω... Ολοι λενε οτι αν με αγαπουσε πραγματικα θα ακουγε την καρδια του κι οχι τους αλλους. Εγω ομως παλι τον δικαιολογω...Γιατι αραγε; Γιατι κανω τοσο κακο στον εαυτο μου; Ενταξει εγω καποια στιγμη θα προχωρησω παρακατω, το ιδιο κι εκεινος , ομως ειναι αραγε αυτο που πραγματικα θελουμε; Ή μηπως μιλαει ο εγωισμος τωρα; Κι ολα αυτα τα ονειρα κι οι σκεψεις που καναμε τοσο καιρο; Θα χαθουν για ενα πεισμα; Εχω μαθει να ακουω την καρδια μου κι οχι τον κοσμο.... Ο Γιαννης ποτε δεν θα καταλαβει οτι η ζωη του, του ανηκει. Αν ειναι ευτυχισμενος με αυτη του την αποφαση εγω αποχωρω. Ζωη του ειναι δεν μπορω να του επιβαλλω να κανει κατι με το ζορι. Το μονο που μπορω να κανω ειναι να τον κοιταζω απο μακρια κι ευχομαι να ειναι καλυτερη η ζωη του μακρια μου για να χαιρομαι.... Να ειναι παντα καλα.