Δεν ξερω αν σας εχει συμβει ποτε να μην σας θελει η μελλοντικη σας πεθερα... Εμενα παντως μου συνεβη τελευταια...Ειναι ειλικρινα για γελια και για κλαμματα. Νιωθω λες και πρωταγωνιστω σε ταινια του 1970 εκει που μονιμως σκοτωνονται η αξεπεραστη σκυλα Τασω Καββαδια με τις εκαστοτε νυφες της. Πολυ ε λ ε ο ς δηλαδη...Αλλα ας τα παρουμε τα πραγματα απο την αρχη...
Με τον Γιαννη μετρουσαμε 8 μηνες σχεσεις. Κοινως πολλα βραδια αγκαλιας στον καναπε, αμετρητες βολτες και ποτα, πολυ σεξ... Ειμασταν πολυ ερωτευμενοι, ενιωθα οτι επιτελους βρηκα το αλλο μου μισο αυτο που λεμε αδερφη ψυχη. Μηπως εκανα λαθος τελικα;;; Δεν ξερω ο χρονος θα δειξει. Ειμασταν τοοοοοοοοοοσο καλα που δεν μας πηρε πανω απο ενα καλοκαιρι να αποφασισουμε οτι θελουμε να ζησουμε μαζι για παντα και να προχωρησουμε σε γαμο. Πριν μια εβδομαδα μαλιστα μου εκανε και προταση γαμου.. Ολα κυλουσαν τελεια Ημουν τοσο ευτυχισμενη, τοσο γεματη. Κι ομωσ η στιγμη που θα προσγειωνομουν αποτομα απο τον 125ο οροφο ενος ουρανοξυστη δεν αργησε να ρθει. Οπως ειναι πολυ λογικο για να παντρευτουν δυο ανθρωποι πρεπει δυστυχως να γνωριστουν και οι οικογενειες τους. Γιατι ως γνωστον, στους γαμους δεν παντρευονται ζευγαρια αλλα ολοκληρες οικογενειες. Γιατι αραγε; Δυο δεν φτανουν... Ετσι λοιπον κανονισαμε συναντηση οικογενειων Χ Α Μ Ο Σ και λιγα λεω. Η μανα μου δεν αρεσε στην μανα του Γιαννη, λες και θα βρει καμμια καλυτερη για συμπεθερα αλλα τελος παντων. Βεβαια αυτο δεν το εδειξε στο τραπεζι, κι οταν φυγαμε πηρε τηλεφωνο τον γιοκα της και του ειπε τα μαντατα. Ακομη προσπαθω να ξεχασω τη στιγμη που ο Γιαννης προσπαθουσε να μου εξηγησει τι ειχε συμβει.
ΣΚΟΤΩΘΗΚΑΜΕ...
Γιατι αυτη η κυρια φροντισε να πει διαφορα για τη μητερα μου χωρις να τα σκεφτει. Την αλλη μερα το πρωι μαζεψα τα πραγματα μου κι εφυγα απο το σπιτι. Καθησα και σκεφτηκα πολυ, προσπαθησα να του τηλεφωνησω, να του εξηγησω - γιατι φροντισα να ανοιξω κι εγω το στοματακι μου- ματαιο το κινητο του ειναι κλειστο εδω και 3 μερες. Δεν ξερω τι να κανω, πως να φερθω... Πρεπει να του μιλησω. Εχω να κοιμηθω και να φαω 2 μερες. Τη βγαζω με καφεδες και τσιγαρα. Ειμαι ζομπι... Δεν μπορω να συγκεντρωθω να δουλεψω. Το μονο που κανω ειναι να τον σκεφτομαι , να προσπαθω να τον βρω περιμενοντας εξω απο το σπιτι του για ωρες. Ωρες ατελειωτες.... ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΣΗΜΑΔΙ ΟΜΩΣ ... Δεν ξερω που βρισκεται και οι φιλοι του δεν μου λενε. Το μονο που ακουω συνεχεια ειναι να του δωσω χρονο να σκεφτει. Ποσο χρονο ομως;;;Εμενα με ρωταει κανεις πως νιωθω;Αν υποφερω, αν τον σκεφτομαι...Ειμαι στο χειλος του γκρεμου. Δεν θελω να αποδεχτω πως η ιστορια μας τελειωσε αδοξα εδω και το τραγικο φιναλε το εγραψε η μανα του. ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ;;;;; Στισ 31/12 ο χρονος με βρηκε μονη μου σε ενα παγκακι στην παραλια , εκατσα εκει ως τις 5 το πρωι και σκεφτομουν ολα αυτα που εχουν συμβει. Ωραια, αν ειναι να ειμαι ετσι ολη τη χρονια καηκα.Ο λογος που γραφω ειναι γιατι δεν μπορω να τα κραταω αλλο μεσα μου, με πνιγουν. Θα ηθελα πολυ να ηταν ολα ενα κακο ονειρο, ενας εφιαλτης. Να ξυπνουσα και να ηταν διπλα μου...
Μηπως εχει δει καποιος την αγαπη μου;;;;;;;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου