ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΩ...

Ειναι στιγμες που θελω να χαθω, να πεταξω... Κι ειναι ωραια να πετας! Αυτο θελω να κανω αυτη τη στιγμη, να χαθω. Να χαθω να μην νιωθω την αδικια και την κακια του κοσμου να με αγγιζει. Χτες ειδα τον Γιαννη, ειναι η τελευταια - οπως φαινεται- φορα που αναφερομαι σε αυτο το το ατομο πρεπει να προχωρησω, να ξεχασω... Εμαθα επιτελους ολη την αληθεια. Συγκεκριμμενα ακουσα αυτα που περιμενα να ακουσω. Οπως το ειχα φανταστει...Τον εκβιασε η μανα του να με χωρισει επειδη με μισει. Του ειπε οτι αν συνεχισει να ειναι μαζι μου θα τον αποκληρωσει και θα τον καταστρεψει. Ξερω ακουγεται γελοιο, σαν να βγηκε απο παλια ελληνικη ταινια, κι ομως αυτη ειναι η αληθεια. Κι εγω τι κανω; Δεν εχω και πολλες επιλογες, ισως καμμια. Απο την μια νιωθω καλα που επιτελους παραδεχτηκε την αληθεια, απο την αλλη ομως νιωθω ενα μεγαλο κενο κι εναν κομπο στο στομαχι... Κι ενα μεγαλο ΓΙΑΤΙ εμφανιζεται συνεχως μπροστα στα ματια μου.
Το καλοκαιρι που μας περασε μου προτειναν μια δουλεια στην Αθηνα, πολυ καλη ευκαιρια, αρνηθηκα αμεσως ομως γιατι ηταν στην μεση ο Γιαννης. Δεν ηθελα να τον αφησω και να φυγω. Αυτο δεν το εμαθε ποτε, δεν ηθελα να νιωθει υπευθυνος για αυτη μου την αποφαση. Περασε καιρος και πριν λιγες μερες μου κανανε ξανα την ιδια προταση. Αυτη τη φορα μεσα στην απελπισια μου δεχτηκα. Ηταν η μονη διεξοδος. Μετα τα χθεσινα γεγονοτα ομως δεν προκειται να το κανω. Θα μεινω εδω, θα μεινω διπλα του. Ξερω ειναι παραλογο, ομως αυτη η γυναικα θα τον καταστρεψει. Αυτο θελει, να τον εχει ρομποτ. Να του υπαγορευει ακομη και να αναπνευσει. Ειλικρινα δεν πιστευα οτι υπαρχουν τετοιες μαναδες στις μερες μας. Δεν μου χει ξανατυχει κατι τετοιο και δεν ξερω πως να αντιδρασω. Τι να κανω.... Δειχνω σε ολους οτι ειμαι καλα. Ξεγελω λοιπον τον καθενα πως καημο δεν εχω κανενα. Ποσο τον αγαπαω αραγε... Αυτος ο ανθρωπος με κανει και σκεφτομαι τρελα. Ουτε εγω δεν ξερω που μπορω να φτασω για κεινον. Δεν ζει ... Κακο στον εαυτο του κανει. Που ειναι ο παλιος Γιαννης που ηξερα; Που κρυφτηκε; Τοτε ηταν πραγματικα καλα. Κοιτουσα χτες φωτογραφιες μας απο εκεινον τον καιρο που ολα ηταν τελεια. Θεε μου, ποσο καλα φαινοταν. Χαμογελουσε κι ελαμπε ολοκληρος. Ηταν τοσο ερωτευμενος μαζι μου... Δεν γινεται να εχουν αλλαξει τα αισθηματα του για μενα τοσο απλα. Λεει οτι ηθελε να χωρισουμε απο τον Νοεμβριο, ομως μου εκανε προταση γαμου τον Δεκεμβριο... Πως γινεται; Εκεινος εκανε τις επιλογες του... Ευχομαι ειλικρινα να μην του βγει σε κακο. Δεν θελω να το δω αυτο. Δεν θα το αντεξω... Τωρα δεν μπορει να το καταλαβει. Δεν ξερει πως ειναι να ζεις. Ετσι τον μαθανε! Δεν μπορει να ανοιξει τα φτερα του και να πεταξει. Νομιζει οτι θα πεσει και θα τσακιστει. Η αυλαια κλεινει λοιπον εδω. Ειμαι καλα, τον ξεπερνω, τον ξεχασα. Θα τον ξεπερασω....